Witold Korytowski na kilkanaście dni z Krynicy zrobił stolicę Galicji

Monika Kowalczyk

Gdyby zapytać mieszkańca Nowego Sącza o najbardziej wpływowego polityka Sądecczyzny w pierwszej połowie XX wieku, prawdopodobnie padłoby nazwisko Bronisława Pierackiego, jednego z czołowych męczenników Sanacji, zamordowanego przez ukraińskich nacjonalistów w 1934 r. Wielokrotne pogrzeby ministra (ostatni jesienią 2018 r.) z pewnością zapisały go w pamięci mieszkańców.

Jeśli byśmy rzeczywiście wzięli pod uwagę wpływy i możliwości, to Pieracki plasuje się daleko za Witoldem Korytowskim - ostatnim Namiestnikiem Galicyjskim, wybitnym ekonomistą i politykiem, od 1910 roku Honorowym Obywatelem Miasta Nowego Sącza. Wszystko jest jednak kwestią narracji. Reflektory polityki historycznej obecnie oświetlają takie postacie jak właśnie Pieracki, a na Korytowskiego spuszczają zasłonę milczenia. Dlatego warto wspomnieć tego wybitnego męża stanu.

Urodził się w Grochowiskach w Wielkopolsce, w zaborze Pruskim w połowie XIX stulecia. Jego ojcem był Teofil Korytowski herbu Mora, matką zaś Anastazja z Poleskich. Byli średnio zamożną szlachtą, głęboko patriotyczną i religijną - dziad Witolda, Józef postawił w rodzinnym majątku w Rogowie kościół w 1828 r., który to rodzina miała w obowiązku finansować.

Witold był idealnym kandydatem na dobrego polityka. Miał szlacheckie korzenie, do tego wywodził się z Prus, co pozwalało mu spojrzeć szerzej na wiele spraw, przede wszystkim gospodarkę i ekonomię. W przeciwieństwie do galicyjskich polityków, mających mocno zaściankowe myślenie o otaczającej rzeczywistości. Nie był jednak kosmopolitą, dlatego chcąc realizować swoje marzenia o karierze politycznej zdecydował się porzucić rodzinne strony i przenieść się do Austro-Węgier. Po studiach spędzonych w Berlinie, Zurichu i Monachium w latach 70. XIX wieku, obronił doktorat z prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim. Być może wpływ na jego decyzję o porzuceniu Prus na rzecz Galicji miał kontakt z wujem Albinem Korytowskim, który w latach 70. osiedlił się na Limanowszczyźnie w Glisnem koło Mszany Dolnej, gdzie gospodarował niewielkim majątkiem.